Όπως κάθε χρόνο έτσι και εφέτος ιδιαιτέρως θα τιμηθεί στο μοναστήρι μας η μνήμη του Οσίου Ιωάννη του Κουκουζέλη με την τέλεση Ιεράς Αγρυπνίας . Η αγρυπνία θα ξεκινήσει περίπου στις 8:15 το βράδυ της Κυριακής 30 Σεπτεμβρίου και θα τελειώσει γύρω στην 1:30 ξημερώματα Δευτέρας 1ης Οκτωβρίου .
Ο όσιος Ιωάννης ό Κουκουζέλης, ό επονομαζόμενος
«άγγελόφωνος» για την όντως αγγελική του φωνή, γεννήθηκε στο Δυρράχιο το
1270, στα χρόνια της βασιλείας των Κομνηνών.
Για την εξαίρετη φωνή του τον προσέλαβαν σε βασιλικό
σχολείο μουσικής. Ήταν εξαίρετος καί στο ήθος, γι' αυτό ό βασιλιάς τον
αγαπούσε υπερβολικά, καθώς καί όλοι οί άρχοντες. Ό ίδιος όμως, από φόβο
μήπως ή πρόσκαιρη δόξα του στερήσει την ουράνια αγαλλίαση, σχεδίαζε ν'
αναχωρήσει από τον κόσμο.
Κάποτε ό ηγούμενος της Λαύρας του "Αθω επισκέφθηκε
τον βασιλιά για αναγκαία υπόθεση. Ή θέα του ηγουμένου καί ή κοσμιότητα
του φούντωσαν στην καρδιά του νέου τον πόθο νια την αγγελική πολιτεία.
Αδιαφορεί λοιπόν για τη βασιλική εύνοια, αλλάζει τα μεταξωτά ρούχα του
με τρίχινα, παίρνει ένα ραβδί καί ξεκινά για τη Λαύρα.
Ό θυρωρός της μονής τον ρωτάει:
Τί ζητάς καί ποια τέχνη γνωρίζεις;
Κι εκείνος, κρύβοντας την πραγματική του τέχνη για να μην τον ανακαλύψει ό βασιλιάς, άπαντα:
- Βοσκός είμαι καί ποθώ να γίνω μοναχός.
Ό ηγούμενος τον δέχθηκε, τον δοκίμασε για λίγο καιρό
καί αφού τον εκειρε μοναχό τον έστειλε στο βουνό να βόσκει τράγους.
Έτσι ό όσιος πραγματοποίησε τον πόθο του καί, εκτελώντας τη διακονία
του, προσευχόταν συγχρόνως απερίσπαστος μέσα στην αγαπημένη του ησυχία.
Μια μέρα έβοσκε τους τράγους σ' ένα ακρωτήριο.
Κοίταξε δεξιά κι αριστερά, βεβαιώθηκε πώς δεν υπάρχει κανένας, καί
άρχισε να ψάλλει έναν ύμνο με περισσή τέχνη καί κατάνυξη.
Κάποιος ασκητής εκεί κοντά άκουσε την ουράνια
μελωδία καί βγήκε απορημένος από τη σπηλιά του. Βλέπει τότε ένα εξαίσιο
θέαμα: Οί τράγοι είχαν σταματήσει τη βοσκή καί παρακολουθούσαν τον
εξαίρετο ψάλτη.
Το γεγονός αυτό δεν άργησε να το μάθει ό ηγούμενος.
Από τότε ό όσιος αξιοποίησε το σπάνιο χάρισμα του, ψάλλοντας στον δεξιό
χορό του καθολικού της Λαύρας. Ήταν Σάββατο του Ακάθιστου καί ό
Κουκουζέλης, αφού έψαλε με επιμέλεια τα ιδιόμελα καί τον κανόνα της
Θεοτόκου, αποκοιμήθηκε για λίγο από την κούραση, όρθιος στο στασίδι του.
Βλέπει τότε μπροστά του την Ύπεραγία Θεοτόκο καί ακούει τη γλυκεία φωνή
της:
Χαίρε Ιωάννη, παιδί μου. Ψάλλε μου καί δεν θα σ' εγκαταλείψω.
Καί λέγοντας αυτά, του έδωσε ένα χρυσό νόμισμα.
Ξυπνά αμέσως ό όσιος καί βλέπει γεμάτος χαρά στο δεξί του χέρι το
φλουρί. Ευχαρίστησε τη Θεοτόκο για την εύνοια της καί το παρέδωσε στην
εκκλησία. Το νόμισμα αυτό είχε θαυματουργική δύναμη καί τελούσε μεγάλα
θαύματα.
Από τότε ό όσιος Ιωάννης δεν έλειπε ποτέ από τον
δεξιό χορό, ψάλλοντας με προθυμία καί δοξολογώντας τον Κύριο καί τη
Μητέρα Του. Από τον πολύ κόπο καί την ορθοστασία σάπισε το πόδι του κι
έβγαζε μια δύσοσμη οσμή. Ή Παναγία όμως δεν τον εγκατέλειψε. Εμφανίζεται
πάλι καί του λέει:
- Από τώρα θα είσαι υγιής.
Αμέσως ό όσιος θεραπεύθηκε καί παρέμεινε υγιής μέχρι
το τέλος της ζωής του. Προείδε μάλιστα τον θάνατο του, ζήτησε συγχώρηση
άπ' όλους τους αδελφούς καί έκοιμήθη όσιακά την 1η "Οκτωβρίου.
