Παναγία Κατακεκρυμμένη - Πορτοκαλούσα Άργους: Αυγούστου 2014

Πέμπτη 7 Αυγούστου 2014

ΙΕΡΑ ΑΓΡΥΠΝΙΑ ΣΤΟ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ ΜΑΣ

Την Δευτέρα 11 Αυγούστου 2014

θα πραγματοποιηθεί στο Μοναστήρι μας Ιερά Αγρυπνία στις

20 :00 μ.μ.

με την ευκαιρία του Ευαγγελισμού της Μεταστάσεως της Υπεραγίας Δεσποίνης ημών Θεοτόκου και Αειπαρθένου Μαρίας υπό του Αρχαγγέλου Γαβριήλ εις το όρος των Ελαιών . Κατά την διάρκεια της Αγρυπνίας θα ψαλλούν τα εγκώμια της Παναγίας ενώ η Θεία Λειτουργία θα τελεστεί επάνω στο Επιτάφιό της . Μια ξεχωριστή ακολουθία η οποία κατά παράδοσιν τελείται στα Ιεροσόλυμα στον Ναό της Παναγίας μας .

Εγγραφή σε: Αναρτήσεις (Atom)

Εκοιμήθη εν Κυρίω ο Μητροπολίτης Αργολίδος Ιάκωβος ο Β΄

Αρχές Αγίας Σαρακοστής που θα θυμούνται όλοι Ξεκίνησες τον δρόμο σου για την απάνω Πόλη… Θα κάνει στάση ο Άγγελος στης Άρτας το γεφύρι , κι έπειτα στου Μάη το πρώτο σου Αργείων το πανηγύρι … Του Αγίου που αγάπησες και σου φανερωνόταν Για να σου πει το ευχαριστώ που στο Άργος του βρισκόταν … Έδωσες μιαν υπόσχεση με δάκρυ αγκαλιασμένη Κάθε ψυχούλα Αργολική την έχει φυλαγμένη … Θα είμαι πάντα είπες εδώ , μαζί σας ! αδερφοί μου ! Τεκνία μου αγαπητά να χετε την ευχή μου … Μη μας ξεχάσεις Ιάκωβε άξιε Ιεράρχα Μακαριστέ μας Άγιε λαμπρέ μας Ποιμενάρχα … Και εμείς θα μνημονεύουμε αιώνια την μορφή σου , που φώτισε τον τόπο μας και την Αγία ψυχή σου …( 26-03-2013 /ν.σκ.)

Σύντομο Ιστορικό Παναγίας Κατακεκρυμμένης- Πορτοκαλούσας Άργους Αργολίδας

Ο ναός της Παναγίας Κατακεκρυμμένης ιδρύθηκε τον 9ο ή 10ο αιώνα, ως γυναικεία Μονή. Επανιδρύθηκε το 1700 και διατηρήθηκε ως Μοναστήρι μέχρι την 17η Μαρτίου 1856, οπότε γίνεται ενοριακός ναός. Από το 1911 μέχρι το 2007,οπότε και ξανασυστάθηκε με τους Ιερομονάχους Ιωσήφ Δρόσο και Μακάριο Δρόσο , υπάγεται ως παρεκκλήσιο στην ενορία Τιμίου Προδρόμου. Συνδέθηκε με γεγονότα της επανάστασης του 1821. Προ του 1821 λειτούργησε ως σχολείο. Το 1822 ιδρύθηκε εδώ το πρώτο Ελληνικό Νομισματοκοπείο. Το 1906-1907 κατασκευάστηκε το ρολόι της πόλης από τους παντοπώλες του Άργους. Στο ναό υπάρχουν εικόνες και εκκλησιαστικά βιβλία του 18ου και 19ου αιώνα.

Απολυτίκιον Παναγίας Κατακεκρυμμένης

Το χθές του Μοναστηριού μας ευλογεί και μας δυναμώνει . Το κρυφό Σχολειό στο κάτω μέρος της Μονής

Η Ιερά Μονή βρίσκεται στις ανατολικές υπώρειες του Λόφου Λάρισας έμπροσθεν της Πόλεως Άργους και κάτω από το πελασγικό Κάστρο Λάρισα κτισμένη στα ερείπια του Ναού της Ηρας της Ακραίας. Η Μονή οφείλει την ονομασία της στην θαυματουργό εικόνα της Θεοτόκου η οποία βρέθηκε σε σπήλαιο (Κρύπτη) και ονομάζετε Κατακεκρυμμένη. Κατά την παράδοση όταν ήταν κάποιος ασθενής έφερναν την εικόνα στο σπίτι και με αγρυπνία και προσευχές το πρωί όταν ανέβαζαν την εικόνα στο Μοναστήρι, αν η εικόνα ερχόταν ελαφριά ο ασθενής θα γινόταν καλά, αν ερχόταν βαριά( κούραζε δηλ. τον μεταφορέα ιερέα) ο ασθενής θα πέθαινε. Κατά το έτος 1919ήταν στο Μοναστήρι η νεωκόρος με την κόρη της και άναβαν τα κανδήλια όταν χτύπησε τον Ναό κεραυνός και ερχόταν εναντίον της νεωκόρου άκουσε φωνή εκ της εικόνας να λέει( σε μένα ριχτεί όχι στα πρόβατά μου)και ο κεραυνός έπεσε πάνω στην εικόνα στο πρόσωπο του Χριστού και έσωσε της δύο γυναίκες, όταν ήρθαν οι Αργείοι να δουν τι έχει γίνει η εικόνα είχε φύγει από το προσκυνητάρι της και ήρθε μπροστά στην Ωραία Πύλη αιωρούμενη, προσπαθούσαν οι κάτοικοι να την κατεβάσουν μάταια όμως κάλεσαν Ιερέα έκανε παράκληση και η εικόνα έπεσε στα χέρια του. Το 1985 έπεσε από κεραυνό ένας μεγάλος βράχος απειλώντας τα σπίτια της Πόλεως και πριν φτάσει στα σπίτια οι κάτοικοι είδαν μια μαυροφόρα γυναίκα να τον σταματάει και αποτυπώθηκαν οι παλάμες της Θεοτόκου επι του βράχου. Άλλη ονομασία της Μονής που διασώζετε ως σήμερα είναι της Πορτοκαλούσας νεότερη της προηγουμένης κατά το 1831 επί Καποδίστρια γιατί κατά την εορτή των Εισοδείων της Θεοτόκου συνήθιζαν να ρίχνουν στους Νεόνυμφους πορτοκάλια. Κατά την αρχαιότητα στον Ναό της Ηρας οι νέοι μεταξύ τους έριχναν άγρια αχλάδια κατά την εορτή των Βαλαχράδων. Γνωστή ημερομηνία κτήσεως της Μονής δεν γνωρίζουμε, η παράδοση μας λέει ότι η Μονή χτίστηκε το έτος 1700. στην Μονή φυλάσσονται μαρμάρινα μέλη από επιστήλιο τέμπλο του 10ου αιώνος που ίσως ανάγουν την ίδρυση της επί Αγίου Πέτρου Επισκόπου Άργους του Σημειοφόρου. Ο Γάλλος μοναχός Μιχαήλ Φορμούν καθηγητής της Συριακής γλώσσας και Περιηγητής στην Ελλάδα κατά το 1729 μας παραδίδει τοπογραφικά της Μονής αποκαλώντας την ως Μονή του Αγίου Δημητρίου, και από της σημειώσεις του μαθαίνουμε ότι επισκέφθηκε το Μοναστήρι το οποίο έχει γυναικεία αδελφότητα η οποία τον δέχθηκε και στην πρότασή του, της αναζητήσεως παλαιών χειρογράφων οι αδελφές του έδειξαν την βιβλιοθήκη της Μονής που ήταν πλούσια για την περιοχή μας αλλά ο ίδιος δεν βρήκε κάποιο αξιόλογο χφ, για την συλλογή του. Η γυναικεία αυτή αδελφότητα πρέπει να διατηρήθηκε ως τα Ορλωφικά το έτος 1770 περίπου αφού κατά τα τέλη του 18ου αιώνος την βρίσκουμε ως ανδρώα ακμάζουσα Μονή με πρώτο γνωστό Ηγούμενο τον Βενέδικτον. Άλλοι γνωστοί Ηγούμενοι είναι ο Ιγνάντιος, Παρθένιος, Ιερεμίας, Ευθύμιος, Ανανίας, Σεραφείμ. Το έτος 1798 ο Επίσκοπος Άργους Ιάκωβος ο 1ος ο Πετράκης συστήνει Σχολείο Κοινών γραμμάτων με την οικονομική βοήθεια της οικογένειας Περούκα, Διευθυντής της σχολής Άργους είναι ο Αγάπιος Λεοναρδόπουλος o συγγραφέας μετά του Αγίου Νικοδήμου του (Πηδαλίου), ερχόμενος από την Σχολή της Δημητσάνας τον οποίο διαδέχεται ο Αγάπιος ο νεότερος ερχόμενος και αυτός από την Δημητσάνα, άλλοι διδάσκαλοι της Σχολής είναι ο Ησαίας Καλαράς, ο Νικηφόρος Παμπούκης, ο Ιωάσαφ, ο Δημήτριος, ο Ραφαήλ, κ.α. Στην Μονή το 1798 έρχεται από την Δημητσάνα ο νεαρός Γεώργιος Κοτζιάς κείρετε μοναχός με το όνομα Γερμανός και χειροτονείτε Διάκονος από τον Θείο του Ιάκωβο τον Πετράκη Επίσκοπο Άργους όπου εγκαταβιώνει εις την Μονή χρόνους τρεις και ως μαθητής της σχολής μαθαίνει ξένες γλώσσες. Το 1803 με επιστολή του Αγίου Μακαρίου Επισκόπου Κορίνθου του Νοταρά προς τον διδάσκαλο της Μονής Π. Αγάπιο στέλνετε ο Άγιος Δημήτριος ο εν Τριπόλη ο νεομάρτυς δια να τον εμψυχώσει προ του μαρτυρίου του, ο Άγιος όταν ήλθε στη Μονή δεν βρήκε τον Αγάπιο τον κατήχησαν οι πατέρες της μονής με τους μαθητές και έμεινε για δυο εβδομάδες όπου κατά τον βιογράφο του Αγίου τα δάκρυα που έριξε δεν περιγράφονται. Μετά το μαρτύριό του οι πατέρες της μονής παραλαμβάνουν δυο τεμάχια δια ευλογία και τα τοποθετούν μαζί με την θαυματουργό εικόνα της Κατακεκρυμμένης εντός αργυράς λειψανοθήκης. Το έτος 1822 η Κυβέρνησης του Εκτελεστικού συστήνει στη Μονή το πρώτο Εθνικό Νομισματοκοπείο και αποστέλλει τον ηγούμενο της Μονής Κατακεκρυμμένης Παρθένιο να συλλέξει τα χρυσά και αργυρά αντικείμενα(πουκάμισα εικόνων, καντήλια, τάματα, εκτός δισκοπότηρων και λειψανοθηκών), από τις Ιερές Μονές και Ναούς και να τα μεταφέρει στην Μονή για την κοπή νομίσματος, μια ενέργεια που δεν πρόλαβε να υλοποιηθεί μιας και κατά το έτος αυτό εισβάλει ο Δράμαλης και μέσα στον πανικό του πολέμου τα μηχανήματα τα συναχθέντα Εκκλησιαστικά αντικείμενα και τα έγγραφα της κυβερνήσεως μεταφέρθηκαν στα πλοία Πελεκάνος και Τερψυχώρη στο λιμάνι των Μύλων για ασφάλεια, κλάπηκαν δυστυχώς από Έλληνες(Σπετσιώτες και Μανιάτες) για αντιμισθία. Η ίδια η Μονή κατά την επαναστατική περίοδο συμμετέχει ενεργά σε κάθε μάχη που διαδραματίζετε στην Πόλη του Άργους και έχει την ίδια μοίρα με την Πόλη ερημώνετε δηλ. και λεηλατείτε. 1η επιδρομή κατά της Μονής είναι το έτος 1821 κατά την εισβολή του Κεχαγιάμπεη όπου οι έγκλειστοι δια τρεις ημέρες πολιορκούνταν στη Μονή με αρχηγό τον Ηγούμενο της Μονής Αυγού π.Αρσένιο Κρέστα επέτυχαν την τρίτη ημέρα έξοδο κατά του εχθρού και διασώθηκαν αβλαβείς στο Κεφαλάρι Άργους όπου το στρατόπεδο του Κωλοκοτρώνη. Το 1822 εισβάλει ο Δράμαλης όπως αναφέραμε. Κατά το 1826 εισβάλει ο Ιμπραίμ και η Μονή μένει έρημη και ερειπωμένη, το έτος 1831 την βρίσκουμε ζώσα Μονή με Ηγούμενο τον Ευθύμιο και 3 μοναχούς καθώς και 3 μοναχούς πάροικους εξ Αγίου Όρους. Επόμενος Ηγούμενος είναι ο Ανανίας Δαγρές καταγόμενος εκ Κουρτακίου Άργους προερχόμενος εξ Αγίου Όρους ο οποίος έκανε μεγάλο αναστηλωτικό έργο στην Μονή προεξέτεινε αυτήν προς Νότον και έφτιαξε οδόν άγουσα εις Άργος ( τα σημερινά σκαλιά που άγουν στην Μονή είναι πάνω στον δρόμο που έχει φτιάξει ο ηγούμενος Ανανίας) ,ηγουμενείο τράπεζα νέα κελιά ρολόι όπου τοποθέτησε ξυλόγλυπτο αράπη με πλήκτρο για να χτυπάει τις ώρες, καθώς και Ιερατική σχολή, τελευταίος μοναχός της είναι ο καλλίφωνος Αγιορείτης Σεραφείμ Κοντός. Κατά το 1887 στις 30 Νβρίου χτίζετε το νέο ρολόι της Μονής εντός περίοπτου πυργίσκου όπου κατασκευάσθει την 15 Μαΐου 1888 και λειτούργησε την 29 Ιουνίου 1888. Το έτος 1906 Το Πάσχα μετά την ακολουθία της Αναστάσεως ξεσπά πυρκαγιά από τα χειροποίητα βαρελότα με αποτέλεσμα να καεί το μεγαλύτερο μέρος της Μονής και τα έγγραφα με τα κειμήλια της και διασώθηκε μόνον ο Ναός της, έπειτα από ενέργειες των Αργείων και των εξ Αμερικής ομογενών μας Αργείων εξωράισαν τον Ναό και τον περιβάλλοντα χώρο αλλοιώνοντας την αρχική μορφή της Μονής. Το έτος 1941 το πρωί της Κυριακής του Θωμά εισβάλουν στο Άργος οι Γερμανοί και πυρπολούν το πλήθος όπου σκότωσαν πολλούς Αργείους. Σήμερα η Μονή επαναλειτουργεί με δύο Πατέρες και εορτάζει στις 21 Νοεμβρίου στα Εισόδια της Θεοτόκου και στις 25 Μαρτίου εορτή του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου.

Παλαιών Πατρών Γερμανός ...

Απο την αγκαλιά της Κατακεκρυμμένης στο πέρας των αιώνων ...Στην Μονή το 1798 έρχεται από την Δημητσάνα ο νεαρός Γεώργιος Κοτζιάς κείρεται μοναχός με το όνομα Γερμανός και χειροτονείται Διάκονος από τον Θείο του Ιάκωβο τον Πετράκη Επίσκοπο Άργους όπου εγκαταβιώνει εις την Μονή χρόνους τρεις και ως μαθητής της σχολής μαθαίνει ξένες γλώσσες.

Στην χάρη Της ...21 Νοεμβρίου

Φέτος εόρτασε όλως ιδιαιτέρως η ιστορική αυτή μονή την θεομητορική εορτή των εισοδίων της Θεοτόκου. Την παραμονή τελέσθηκε αρχιερατικός εσπερινός χοροστατούντας του μητροπολίτη Αργολίδας κ.κ Ιακώβου ,ο οποίος τέλεσε και την Θεία λειτουργία ανήμερα της μεγάλης εορτής . Το απόγευμα τελέσθηκε μεθεόρτιος εσπερινός και κατόπιν ακολούθησε η λιτάνευση της θαυματουργής εικόνας της Παναγίας καθώς και των ιερών λειψάνων διαφόρων Αγίων που φυλάσσονται στο μοναστήρι. Μετά το πέρας της λιτανείας και της αρτοκλασίας έγινε το Κτητορικό μνημόσυνο υπέρ αναπαύσεως των ψυχών.

Καθαγιασμένη ασχολία στο Μοναστήρι μας ...

«Τά κόλυβα δηλώνουν ὅτι καί ὁ ἄνθρωπος εἶναι σπέρμα καί καρπός τῆς γῆς, καί ὅτι ὅταν πεθάνει, μοιάζει μέ τόν κόκκο τοῦ σίτου, πού σπέρνεται στή γῆ καί πάλι μέ τήν δύναμη τοῦ Θεοῦ θά ἀναστηθεῖ. Τώρα εἶναι φθαρτός. Ὅταν θά γίνει ὅμως ἡ Δευτέρα Παρουσία, τότε τέλειος θά προσφερθεῖ στό Χριστό, χωρίς φθορά καί θάνατο» (Ἁγίου Συμεών Ἀρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης

Η μακραίωνη Ιστορία της Παναγιάς μας ...

Ονομάστηκε Παναγία Πορτοκαλούσα, επειδή παλιότερα οι Αργείοι έριχναν πορτοκάλια μεταξύ τους και προπαντός προς τα νιόπαντρα ζευγάρια κατά την ημέρα των Εισοδίων της Θεοτόκου (21 Νοεμβρίου). Το μοναδικό αυτό αργείτικο έθιμο μας θυμίζει το έθιμο της «μηλοβολίας», το οποίο συναντούσαμε σε πολλά χωριά της Ελλάδας και σύμφωνα με το οποίο οι νέοι έριχναν μήλα στις νέες που αγαπούσαν, για να τους δείξουν τον κρυφό τους έρωτα. Πιο πολύ, όμως, συνηθιζόταν να ρίχνει η κοπέλα κρυφά ένα μήλο από το μπαλκόνι της ή την αυλή της στον εκλεκτό νέο που θα ήθελε να παντρευτε .Ο ναός επίσης ονομάζεται Κατακεκρυμμένη, από την παλιά εικόνα που ήταν κρυμμένη στη σπηλιά του βράχου και η οποία βρέθηκε σύμφωνα με την παράδοση κατά τρόπο θαυματουργικό. Μια ισχυρή λάμψη μέσα στη νύχτα οδήγησε τους χριστιανούς στη σπηλιά ή κάποιος ευσεβής χριστιανός, ύστερα από σχετικό όνειρο, οδήγησε κληρικούς και λαϊκούς στο ίδιο σημείο, όπου βρήκαν την εικόνα και αποφάσισαν στη συνέχεια να κτίσουν εκκλησία. Η εικόνα ευρίσκεται μετά το νάρθηκα, αριστερά, σε ξυλόγλυπτο κουβούκλιο και πρέπει να τη θεωρήσουμε έργο τέχνης ιδιαίτερης καλλιτεχνικής αξίας. Η όλη ¨κατασκευή¨ είναι εντυπωσιακή, διότι πρόκειται για μια ¨δίφυλλη¨ δημιουργία: στο αριστερό φύλλο εικονίζεται η Παναγία Γλυκοφιλλούσα, η οποία σαν τρυφερή και στοργική μάνα σκύβει στο παιδί της με αγάπη, στο δεξιό φύλλο φέρει την ίδια επικάλυψη και επάνω ψηλά την επιγραφή ¨Αγίου Δημητρίου του Νέου¨ και σε δεύτερο επίπεδο (στο βάθος) δύο ανάγλυφες μορφές. Το ανάγλυφο αυτό είναι ¨αρνητικό¨, όπως τα καλούπια δηλαδή των γλυπτών. Οι δύο μορφές δεν διακρίνονται καθαρά, γιατί υπάρχει στο μέσο του φύλλου ένας σταυρός – προφανώς μεταγενέστερη προσθήκη. Πιθανότατα και με βάση την επιγραφή, η μία ανάγλυφη μορφή παριστάνει το Νεομάρτυρα Δημήτριο από το χωριό Λιγουδίτσα Τριφυλλίας, ο οποίος αποκεφαλίστηκε από τους Τούρκους στην Τρίπολη το 1803 και του οποίου η μνήμη εορτάζεται στις 14 Απριλίου. Η άλλη μορφή παριστά πιθανότατα τον Οσιομάρτυρα Παύλο, ο οποίος καταγόταν από το Σοπωτό Καλαβρύτων και μαρτύρησε επίσης στην Τρίπολη το 1818 και του οποίου η μνήμη εορτάζεται στις 22 Μαΐου. Η κάρα του Αγίου Δημητρίου του νέου φυλάσσεται στο μητροπολιτικό ναό Αγίου Βασιλείου Τρίπολης, ενώ τα υπόλοιπα λείψανα του και ορισμένα από τα λείψανα του οσίου Παύλου φυλάσσονται στη Ιερά Μονή Βαρσών Μαντινείας. Ο Ναός της Παναγίας της Κατακεκρυμμένης ή Πορτοκαλούσας ο οποίος συγκαταλέγεται στα παραδοσιακά διατηρητέα μνημεία του Άργους, ευρίσκεται στη ΒΑ πλευρά της Λάρισας επάνω στον βράχο, όπου την αρχαία εποχή υπήρχε ιερό της Ακραίας Ήρας.. Η Παναγία αρχικώς λειτουργούσε ως μοναστήρι και η ιστορία της ξεκινάει από το 1700 περίπου. Η Μονή από πολύ νωρίς έγινε πλούσια και άκμασε τόσο, ώστε αναφέρεται σε εφημερίδες της Κυβέρνησης του 1835 ως χωρίον του Δήμου Αργείων. Προεπαναστατικά μνημονεύεται ως ηγούμενος της Μονής ο Βενέδικτος (1803) και κατόπιν ο Παρθένιος μέχρι το 1845. Ο αξιολογότερος και τελευταίος ήταν ο παπα-Ανανίας Δαγρές από το Κουρτάκι, ο οποίος άνοιξε τον δρόμο που οδηγεί από τις Πορτίτσες στη Μονή και μεγάλωσε το κτιριακό συγκρότημα. Αναγκάστηκε όμως από τον Στρατηγό Δημήτριο Τσώκρη, με τον ο ποίο προφανώς δεν είχε καλές σχέσεις, να εγκαταλείψει το Άργος το 1855 και να μεταβεί σε μοναστήρι της Κοιλάδας. Κατόπιν τούτου, το 1856 η Μονή έγινε ενοριακός ναός και παρεκκλήσι του Αγίου Ιωάννη. Το 1906, το Μεγάλο Σάββατο προς Κυριακή του Πάσχα, 4 Απριλίου, καταστράφηκε από πυρκαγιά, που προήλθε πιθανότατα από πυροτέχνημα. Η Μονή συνδέθηκε με διάφορα γεγονότα της προεπαναστατικής και επαναστατικής περιόδου. Λειτούργησε το πρώτο σχολείο του Άργους (1798) με πρωτοβουλία των Περουκαίων]. Εκεί δίδαξε ο Ησαΐας Καλαμαράς από το Αγιονόρι, που ήταν σχολάρχης την περίοδο 1805-1821, ο ιερομόναχος Νικηφόρος Παμπούκης από τα Καλάβρυτα και οι μοναχοί Ιερεμίας και Ραφαήλ. Ως σχολείο λειτούργησε και μετά το 1821. Μετά την ήττα των Ελλήνων στον Ξεριά (25-4-1821) ο άμαχος πληθυσμός αλλά και αρκετοί μάχιμοι, όπως ο Παπαρσένης Κρέστας από το Κρανίδι, κατέφυγαν στη Μονή, για να αποφύγουν την οργή του Κεχαγιάμπεη. Επίσης, ιδρύθηκε εκεί το 1822 το πρώτο ελληνικό νομισματοκοπείο, το οποίο όμως δεν πρόλαβε να λειτουργήσει]. Τα σημαντικότερα από τα σωζόμενα ιερά κειμήλια είναι ένα Ευαγγέλιο έκδοσης Βενετίας (1776) και δύο εικόνες, μία των Εισοδίων της Θεοτόκου (1705) και άλλη μία, της Παναγίας Γλυκοφιλούσας. Ο Ναός της Παναγίας της Κατακεκρυμμένης ή Πορτοκαλούσας, είναι αφιερωμένος στα Εισόδια της Θεοτόκου]. Στις μέρες μας η μονή απέκτησε και πάλι λειτουργική ζωή και έντονη πνευματική κίνηση αφού πλέον σε αυτή μονάζουν δυο κατά σάρκα δίδυμοι αδερφοί ,οι Ιερομόναχοι Μακάριος και Ιωσήφ από το Άργος , οι οποίοι πραγματοποίησαν ένα όνειρο ζωής :να ανασυστήσουν την Μονή και να της δώσουν εκ νέου πνοή κάνοντάς την λατρευτικό σημείο αναφοράς για την όλη την Αργολίδα , θέλγοντας στον ιερό ανήφορό της χιλιάδες διψασμένες ψυχές …

Παράκλησις ....

ΠΑΡΑΚΛΗΣΙΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΤΗΣ ΚΑΤΑΚΕΚΡΥΜΜΕΝΗΣ (Ποίημα Ἐπισκόπου Ἐπιδαύρου Καλλινίκου) (Ἱ. Μητρόπολις Ἀργολίδος, Ἱ. Μ. Παναγίας Κατακεκρυμμένης· Ἄργος 2009.) Εὐλογήσαντος τοῦ Ἱερέως· ὁ ΡΜΒ΄ Ψαλμός· τὸ Θεὸς Κύριος· καὶ εἶτα τὸ Τροπάριον. Ἦχος δ΄. Τῇ Θεοτόκῳ ἐκτενῶς. Ἐν τῇ Μονῇ τῆς Θεοτόκου ἀνέλθωμεν, τῆς Κατακεκρυμμένης καὶ ἐν πίστει προσπέσωμεν, τῇ σεβασμίᾳ καὶ σεπτῇ εἰκόνι αὐτῆς· ἐκ τῆς γῆς ἐφύη γὰρ ὡς μυρίπνοον ἄνθος, καὶ Ἄργους περίβλεπτος σκέπη θεία κατέστη· καὶ ἐκλυτροῦται τοὺς ἐν πειρασμοῖς, καὶ ἐν κινδύνοις καὶ νόσοις ὑπάρχοντας. Δόξα. Ἀπολυτίκιον. Ἦχος γ΄. Θείας πίστεως. Νύμφη Πάναγνε, Εὐλογημένη, Θεοτόκε, Κατακεκρυμμένη, σκέπε λαὸν Ἀργολίδος Πανάμωμε· τοὺς Σοὶ προστρέχοντας Δέσποινα λύτρωσαι, παθῶν παντοίων ψυχῆς τε καὶ σώματος, ὅπως ἅπαντες ὑμνοῦντες τὰ σὰ θαυμάσια, δοξάζωμεν Χριστὸν τὸν Φιλάνθρωπον. Καὶ νῦν. Οὐ σιωπήσομέν ποτε Θεοτόκε.. Μετὰ τὸν Ν΄ Ψαλμόν, ὁ Κανών, οὗ ἡ ἀκροστιχίς: Ἄργους Ἐγκαλλώπισμα Κατακεκρυμμένη. ᾨδὴ α΄. Ἦχος πλ. Δ΄. Ὑγρὰν διοδεύσας. Ἄργους ἐγκαλλώπισμα παμφαές, ὤφθης Θεοτόκε ἐπιβλέψουσα μητρικῶς, καὶ ταῖς σαῖς πρεσβείαις, πρὸς τὸν Μονογενῆ Σου, ἐκ πάσης περιστάσεως προστατεύουσα. Ῥύεις τοὺς προστρέχοντας ἐπὶ Σοί, Κατακεκρυμμένη Ἀειπάρθενε Μαριάμ, ἐκ παντοίας νόσου, καὶ πάσης ἀσθενείας, τῇ μητρικῇ πρεσβείᾳ Σου πρὸς τὸν Ὕψιστον. Γεραρὰν κατέστησεν Σὴν Μονήν, ἡ Εἰκὼν ἡ θεία τῆς μορφῆς Σου Μῆτερ Θεοῦ, ἡ ἐν τῷ σπηλαίῳ, Κατακεκρυμμένη, ὕστερον δὲ ὀφθεῖσα χάριτας βρύουσα. Ὅπλον ἀπροσμάχητον Μαριάμ, κέκτηνται Ἀργεῖοι τὴν εἰκόνα Σου τὴν σεπτήν, ἥν περιπτυσσομένοι, ῥύονται κινδύνων, τῇ Σῇ συμμαχίᾳ Μῆτερ τοῦ Ἄνακτος. ᾨδὴ γ΄. Οὐρανίας ἀψίδος. Ὑπὲρ πόλεως Ἄργους τῷ Σῷ Υἱῷ πρέσβευε, καὶ ὑπὲρ τῶν πίστει ὑμνούντων Σε θείοις ᾄσμασι, σώζεσθαι ἅπαντας, ἐκ πάσης νόσου καὶ βλάβης, ψυχῆς τε καὶ σώματος Θεογέννητρια. Σωτηρίαν παράσχου τοῖς εὐλαβῶς Δέσποινα, τῇ Σῇ θαυμασίᾳ Εἰκόνι πόθῳ προστρέχουσι, καὶ διαφύλαξον, ἡμᾶς Κατακεκρυμμένη, πάσης ἐπιθέσεως τοῦ παναλάστορος. Ἐλυτρώσω Παρθένε τῇ πρὸς Θεὸν μεσιτείᾳ Σου, παῖδας τῶν Ἀργείων ἐκ πείνης Μῆτερ φιλόστοργε, ὡς μελανείμων γάρ, σεμνοπρεπῶς φαινομένη, τούτους περιέσκεπες τροφῆς ἐμπλήσασα. Γόνυ κλίνομεν πάντες τῇ Σῇ μορφῇ Ἄχραντε, Κατακεκρυμμένη Παρθένε καθικετεύοντες, σκέπε Θεόνυμφε, πόλιν τοῦ Ἄργους καὶ ῥῦσαι, τοὺς Σὲ μακαρίζοντας πάσης κακώσεως. Περίβλεπτον, Ἄργους ἐγκαλλώπισμα Κατακεκρυμμένη, μὴ διαλείπῃς πρεσβεύειν πρὸς Κύριον Δέσποινα, ὑπὲρ ἡμῶν τῶν τιμώντων σε ὕμνοις. Προσπίπτομεν, Θεογεννῆτορ Ἁγνὴ Κατακεκρυμμένη, τῇ Σῇ Εἰκόνι ἐν πίστει οἱ δοῦλοί σου κράζοντες· σῶσον ἡμᾶς μητρικαῖς Σου πρεσβείαις. Εἶτα μνημονεύει ὁ Ἱερεὺς τῶν δι’ οὕς ἡ παράκλησις γίνεται, καὶ ἡμεῖς ψάλλομεν τὸ Κύριε ἐλέησον. Μετὰ δὲ τὴν ἐκφώνησιν τὸ ἑπόμενον κάθισμα. Ἤχος β΄. Ἀργείων φρουρὸς καὶ πύργος καὶ ὀχύρωμα, καὶ πρέσβυς θερμὸς πρὸς Κύριον Δέσποινα, Σὺ ὑπάρχεις Ἄχραντε, διὸ πίστει κράζομεν· τάχυνον, παντὸς κινδύνου σώζουσα ἡμᾶς, Κατακεκρυμμένη τοὺς Σὲ ἀνυμνοῦντας. ᾨδὴ δ΄. Εἰσακήκοα Κύριε. Κεκρυμμένην Εἰκόνα Σου, φανερεῖς ἐν θαύματι Δέσποινα, ἐν νυκτὶ γὰρ διαλάμπουσα, τοὺς πιστοὺς ἐκάλει πρὸς προσκύνησιν Ἀστραπὴ ὡς ἐπέπεσεν, τοῦ κινδύνου θείαις πρεσβείαις Σου, τὸ Σὸν ποίμνιον διέσωσας, στρέψασα τὸ πῦρ ἐπὶ τὸν Οἶκόν Σου. Λυτρωθέντες τῷ Οἴκῳ Σου, ὡς Ἀργεῖοι ἦλθον ὑμνῆσαί Σε, ὑπεράνω γῆς ἑωράκασι, τὴν σεπτὴν Εἰκόνα Σου πανθαύμαστε. Λύεις θείᾳ δυνάμει Σου, τοὺς ἐν πέδαις ὄντας τοῦ δαίμονος, τῶν Ἀγγέλων οὖσα Ἄνασσα, Κατακεκρυμμένη Θεοδόξαστε. ᾨδὴ ε΄. Φώτισον ἡμᾶς. Ἔφυ θαυμαστῶς, ἡ Εἰκών Σου Θεονύμφευτε, ὥσπερ ἄνθος εὐωδέστατον ἐκ γῆς, θείῳ μύρῳ τὰς ψυχᾶς ἡμῶν εὐφραίνουσα. Ποίμνης Σῆς Μονῆς, ὀχυρώσασα προστάτευσον, ὥσπερ τεῖχος ἀπροσμάχητον Ἁγνή, Θεομῆτορ τῶν βελῶν τοῦ πολεμήτορος. Ἴασιν λαβεῖν, τῇ Εἰκόνι Σου προστρέχουσι, ἀσθενεῖς καθικετεύοντες θερμῶς, Θεοτόκε πάσης νόσου ἡμᾶς λύτρωσαι. Σώζεις θαυμαστῶς, ἐκ δεινῆς κατολισθήσεως, συγκρατήσασα τὸν λίθον Σῇ χειρί, Θεοτόκε Ἄργους ἔφορε περίβλεπτε. ᾨδὴ στ΄. Τὴν δέησιν. Μητέρα, τοῦ Θεοῦ γινώσκομεν, καὶ τοῦ Ἄργους ἐγκαλλώπισμα θεῖον, τὴν γὰρ Εἰκόνα Σου τὴν σεβασμίαν, ἡ πόλις Ἄργους Πανάχραντε κέκτηται, ὡς θησαυρὸν πνευματικόν, καὶ ὡς κόσμον πολύτιμον Δέσποινα. Ἀργείων, καταφυγὴ Σὺ ὑπάρχεις, Θεοτόκε Κατακεκρυμμένη, ἐν τῇ Μονῇ Σου γὰρ Δέσποινα πάντες, οἱ χειμαζόμενοι πίστει προστρέχουσι, καὶ ἐκβοῶσι εὐλαβῶς· ἐκ κινδύνων τὰ τέκνα Σου λύτρωσαι. Κινδύνων, καὶ πάσης ἄλλης ἀνάγκης, διασώζεις τοὺς ἐν πίστει βοῶντας· Μῆτερ Θεοῦ Κατακεκρυμμένη, χαίροις περίβλεπτον Ἄργους καλλώπισμα, χειμαζομένων ὁ λιμήν, καὶ νοσούντων ταχεῖα ἀντίληψις. Ἀργείων, ἡ ἀσφαλὴς προστασία, καὶ πιστῶν ὁ ἀσάλευτος πύργος, χαῖρε Ἁγνὴ Κατακεκρυμμένη, τῶν εὐσεβῶν θάρσος τὸ ἀδιάπτωτον, φρούρει τὴν ποίμνην σου ἀεί, ἐξ ἐχθρῶν ὁρατῶν ἀοράτων Σε. Περίβλεπτον, Ἄργους ἐγκαλλώπισμα Κατακεκρυμμένη, μὴ διαλείπῃς πρεσβεύειν πρὸς Κύριον Δέσποινα, ὑπὲρ ἡμῶν τῶν τιμώντων σε ὕμνοις. Προσπίπτομεν, Θεογεννῆτορ Ἁγνὴ Κατακεκρυμμένη, τῇ Σῇ Εἰκόνι ἐν πίστει οἱ δοῦλοί σου κράζοντες· σῶσον ἡμᾶς μητρικαῖς Σου πρεσβείαις. Ὁ ἱερεὺς μνημονεύει τὰ ὀνόματα τῶν τελούντων τὴν παράκλησιν. Μετὰ δὲ τὴν ἐκφώνησιν τὸ Κοντάκιον. Ἦχος β΄. Προστασία τῶν Χριστιανῶν. Προστατεύουσα τοὺς εὐλαβῶς προσκυνοῦντάς Σε, Κατακεκεκρυμμένη Θεοτόκε περίβλεπτε, Ἄργους στέφος θεοπρεπὲς θησαύρισμα ἡμῶν, πρὸς σὲ κράζομεν ἐν ᾄσμασι, τὴν σεπτὴν Εἰκόνα Σου, εὐλαβῶς ἀσπαζόμενοι· χαῖρε Ἀργείων κλέος, καὶ ὄρος ἡγιασμένον, δι’ οὗ ἀνάγονται πιστοί, ἐκ τῆς γῆς πρὸς τὰ οὐράνια. Προκείμενον: Μνησθήσομαι τοῦ ὀνόματός Σου… Στ.: Ἄκουσον Θύγατερ καὶ ἴδε καὶ κλῖνον τὸ οὖς Σου… Εὐαγγέλιον, κατὰ Λουκᾶν (Κεφ. Α΄ 39-49, 56): Ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις ἀναστᾶσα Μαριάμ… Δόξα: Πάτερ Λόγε Πνεῦμα… Καὶ νῦν: Κατακεκρυμμένης Μητρός Σου ἱκεσίαις, ἐξάλειψον τὰ πλήθη… Ἦχος πλ. Β΄. Ὅλην ἀποθέμενοι. Στ.: Ἐλεῆμον, ἐλέησόν με ὁ Θεός… Τῇ σεπτῇ Εἰκόνι Σου, Ἁγνὴ Κατακεκρυμμένη, εὐλαβῶς προσπίπτομεν, καὶ κατασπαζόμεθα ἀνακράζοντες· Ἄργους θησαύρισμα, δοχεῖον ἔμπλεον τῶν χαρίτων τῶν τοῦ Πνεύματος, σκεῦος μυρίπνοον, θεόδεκτον εὐῶδες θυμίαμα, ἴαμα ἱερώτατον, νοσούντων τῇ ψυχῇ καὶ τῷ σώματι, τοὺς Σὲ προσκυνοῦντας, ἁγίασον ὡς Μήτηρ τοῦ Θεοῦ, καὶ τὰ αἰτήματα πλήρωσον, τῶν ἀσπαζομένων Σε. Τῇ Σῇ Εἰκόνι τῇ σεπτῇ, Κατακεκρυμμένη ἐν πίστει προσπίπτομεν, Ἁγνὴ Παρθένε Θεοτόκε, καὶ αἰτούμεθα λύσιν τῶν πταισμάτων Πανάχραντε, ταῖς πρὸς τὸν Κύριον πρεσβείαις Σου. Τὴν ἐν σπηλαίῳ Σὴν Εἰκόνα, διὰ φωτὸς ὑπερκοσμίου ὑπέδεικας, Κατακεκρυμμένη Μαρία, καὶ μυρίπνοον αὕτη, τοῦ Ἁγίου Πνεύματος δοχεῖον, ἐξ οὗν ἀντλοῦμεν Χάριν οἱ πιστοί, κατέστη ἁγιώτατον Ἁγνή. ᾨδὴ ζ΄. Οἱ ἐκ ταῆς Ἰουδαίας. Τὴν Κατακεκρυμμένην εἰκόναν Σου Παρθένε φανερωθεῖσαν ἡμῖν, ἐν πίστει προσκυνοῦμεν, καὶ εὐλαβῶς τιμῶμεν, πλεῖστας χάριτας βρύει γάρ, τοῖς ἀγαπῶσι θερμῶς, τὸν Πλάστην καὶ Υἱόν Σου. Ἀργείων χαῖρε στέφος Κατακεκρυμμένη Μῆτερ τοῦ Ἄνακτος, Κυρία τῶν Ἀγγέλων, δόξα Ἐκκλησίας, τῶν πιστῶν θεῖος ἔπαινος, τοὺς προσκυνοῦντας Ἁγνή, τὴν Σὴν Εἰκόνα σῶσον. Κηρύττω κατὰ χρέος Κατακεκρυμμένη τὰ Σὰ θαυμάσια, ἰάσεις γὰρ παρέχεις, τοὶς ἐν ἀσθενείαις, ὡς Μητρόθεος Δέσποινα, τὴν Σὴν Εἰκόνα τιμῶν, δοξάζω τὸν Υἱόν Σοῦ. Ἐλεεῖς τοὺς τιμῶντας τὴν Εἰκόνα Σου πίστει Θεογεννήτρια, Κατακεκρυμμένη, πρεσβεύουσα ἀπαύστως, τῷ Υἱῷ Σου καὶ Ἄνακτι, ὑπὲρ ὑγείας ψυχῶν, καὶ ῥώσεως σωμάτων. ᾨδὴ η΄. Ταὸν Βασιλέα. Καταφυγόντες, τῇ Σῇ Μονῇ Θεοτόκε, οἱ Ἀργεῖοι ἐφεῦρόν Σε λιμένα, ἐκ τῆς καταιγίδος, τῶν συμφορῶν τοῦ βίου. Ῥέεις ἀφθόνως, μῦρα εὐώδη Παρθένε, τοῖς πιστῶς Σὴν Εἰκόνα προσκυνοῦσι, Κατακεκρυμμένη Μῆτερ τοῦ ἐλέους. Ὑπὲρ τῆς Σῆς ποίμνης, μὴ διαλείπῃς πρεσβεύειν Παναγία Κατακεκρυμμένη, γέγονας γὰρ Μήτηρ, Ἀμνοῦ τε καὶ Ποιμένος. Μήτηρ Ἀργείων, λίαν φιλόστοργος ὄντως, Σὺ ὑπαρχεις Κατακεκρυμμένη, σκέπεις γὰρ σὰ τέκνα, ὡς ὄρνις τὰ νοσσία. ᾨδὴ θ΄. Κυρίως Θεοτόκον. Μονήν Σου τὴνἉγίαν, Κατακεκρυμμένη, φύλαττε ἄτρωτον πάντοτε Δέσποινα, ἐκ τῶν βελῶν τῆς κακίας τοῦ πολεμήτορος. Εἰκῶν Σου ἡ Ἁγία, Κατακεκρυμμένη, ποιεῖ θαυμάσια χέουσα νάματα, καὶ θεραπεύουσα νόσους ψυχῆς καὶ σώματος. Ναός Σου Θεοτόκε, Μῆτερ τοῦ Ἡλίου, φωτὸς πληροῖ τὰς ψυχὰς τῶν τιμώντων Σε, καὶ πόλις Ἄργους αὐγάζει ὡς ἄστρον ἄδυτον. Ἡ πόλις τῶν Ἀργείων, ἄνω θεωροῦσα, ὁρᾷ Παρθένε Μονήν Σου ὡς στέφανον, καύχημα δόξης ὁμοῦ τε καὶ καταφύγιον. Ἄξιόν ἐστι· καὶ τὰ Μεγαλυνάρια. Θαυμάτων ἀστείρευτος ὡς πηγή, Κατακεκρυμμένη ἡ Εἰκών Σου ἡ ἱερά, θεραπεύει νόσους, τῶν ἐν εὐλαβείᾳ, καὶ πίστει προσκυνούντων Σε Θεονύμφευτε. Ἔχει πόλις Ἄργους τὴν Σὴν μορφήν, Κατακεκρυμμένη, Θεοτόκε ὡς θησαυρόν, καὶ τιμᾷ ἐν ὕμνοις, τὸν πλοῦτον τῶν θαυμάτων, τῶν τελουμένων πᾶσι τοῖς προσκυνοῦσί Σε. Ὁ Ναός Σου Δέσποινα ὁ σεπτός, τοῖς πιστοὶς ὑπάρχει καταφύγιον ἀσφαλές, ἐν παντοίᾳ βλάβῃ, ἀνάγκῃ καὶ κινδύνῳ, καὶ Ἄργους πύργος ἄσειστος καὶ περίβλεπτος. Τοὺς ἐν εὐλαβείᾳ τῷ Σῷ Ναῷ, Κατακεκρυμμένη Θεοδόξαστε Μαριάμ, ταπεινῶς ὑμνοῦντας, Σὲ καὶ διακονοῦντας, ἐμπιπλᾷς χαρίτων Θεοχαρίτωτε. Οὐρανίων ἔμπλησον δωρεῶν, Ἄχρταντε Παρθένε τοὺς τιμῶντας τὴν Σὴν μορφήν, τὴν ἐν τῷ σπηλαίῳ, Κατακεκρυμμένην, ὕστερον φανεῖσαν τὴν χαριτόβρυτον. Κάθαρον Σοὺς δούλους Μῆτερ Θεοῦ, πάσης ἁμαρτίας τῇ πρεσβείᾳ Σου τῇ θερμῇ, πρὸς τὸν Ἐλεήμονα, Κτίστην καὶ Υἱόν Σου, ποιῶν ἡμᾶς ἀξίους ναοὺς Θεότητος. Ἔχει πόλις Ἄργους τὴν Σὴν μορφήν, στέφος δόξα κλέος καὶ θησαύρισμα ἱερόν, Κατακεκρυμμένη, Θεοῦ Μῆτερ Ἁγία, Ἀνάκτορον Πανάγιον τοῦ Παντάνακτος. Δεῦτε Ἀργολίδος οἱ οἰκισταί, ἐν χαρᾷ καὶ δέει τῇ Παρθένῳ προσπέσωμεν, ἀγγέλοντες τὴν χάριν, τῆς Κατακεκρυμμένης, καὶ τὴν πολλὴν πρὸς πάντας Αὐτῆς ἀντίληψιν. Πᾶσαι τῶν Ἀγγέλων… Τρισάγιον. Τὰ συνήθη. Καὶ μνημονεύσας πάλιν ὁ ἱερεὺς ἐκείνων δι’ οὕς ἡ παράκλησις γίνεται, ποιεῖ τὴν Ἀπόλυσιν. Μετ’ αὐτὴν δὲ ψάλλονται τὰ ἑπόμενα τροπάρια. Ἦχος β΄. Ὅτε, ἐκ τοῦ Ξύλου. Τοὺς τήν, Σὴν Εἰκόνα τὴν σεπτήν, Κατακεκρυμμένη Παρθένε τὴν χαριτόβρυτον, προσκυνοῦντας φύλαξον παντὸς ἀτρώτους κακοῦ, καὶ ἁγίασον Δέσποινα, τοὺς ἐν τῇ Μονῇ Σου, τὸν Θεὸν λατρεύοντας καὶ Σὲ τιμῶντας Ἁγνή, πόλιν δὲ τοῦ Ἄργους Μαρία, ἥν καὶ ἱερῶς καλλωπίζεις, ὡς Μήτηρ φιλόστοργος προστάτευσον. Δέσποινα πρόσδεξαι… Ταὴν πᾶσαν ἐλπίδα μου… Δι’ εὐχῶν.